اولاً باید نظام را از لحاظ مبانی معرفتیش کامل کنیم. ثانیاً بنای نظام را باید بر اساس آن مبانی معرفتی کامل کنیم؛ یعنی نظام اسلامی، دولت اسلامی و کشور اسلامی، هر کدام مترتب بر همدیگر است؛ این‌ها همه یکسان و یک چیز نیستند. تا کشور، اسلامی بشود، ما خیلی کار داریم. تا مکارم اخلاق اسلامی و دانشگاه اسلامی – همین توقعاتی که شما دارید و آرزوهای بلندی که به حق در نسل جوان ما هست – تحقق پیدا کند، راه طولانی داریم. اینکه می‌گویم اول کار هستیم، یکی از نشانه‌هایش این است. و از طرف دیگر، این فکر، فکری نیست که در چهارچوب حصار جغرافیایی یک کشور بگنجد و بتواند بماند؛ این، به طور طبیعی باید انتشار پیدا بکند و عقبه‌ی عاطفی و فکری ملت‌ها را برای خودش کسب کند. البته از اول انقلاب، موارد متعددی از این را ما دیده‌ایم و پیش آمده است؛ امروز هم همین است؛ منتها احتیاج دارد که این عقبه، هر چه بیشتر استمرار داشته باشد.

ان‌شاءالله این‌ کار [طرح ولایت] هم‌ باید روزبه‌روز به‌ همین‌ صورت‌ قوی‌ و خوب‌، توسعه‌ پیدا بکند و کسانی‌ که‌ دست‌اندرکار مسائل‌ فرهنگی‌ هستند، مغتنم‌ بشمارند، قدر بدانند و از آن‌ استقبال‌ بکنند. شما جوانان‌ عزیز [دانش‏آموختگان طرح ولایت] ـ هم‌ پسرها، هم‌ دخترها، هم‌ دانشجویان‌، هم‌ دانش‌آموزان‌ ـ این‌ آگاهی هایی‌ را که‌ به‌دست‌ آوردید، معلوماتی‌ که‌ کسب‌ کردید و کتاب هایی‌ را که‌ فراگرفتید، استمرار ببخشید و رابطه‌ی‌ خود را با این‌ مرکز، ادامه‌ بدهید.

این طرح ولایت که حضرت آقای مصباح (ادام الله بقائه) راه انداختند بسیار چیز خوبی است و باید ادامه ادامه پیدا کند. ایشان هم فکرش را کرد یعنی هم منبع فکری داشت، هم ابزار کار داشت یعنی طلبه ها را.

جوانی که با معرفت درست اسلامی مجهز است، همت او این نیست که فقط شبهه ها را برطرف کند یعنی موضع دفاعی ندارد موضع یک جوانِ آگاه دارای اعتماد به نفس، از لحاظ ابزار منطقی و فکری، موضع تهاجمی است. اوایل انقلاب وقتی بنده به دانشگاه می رفتم و پاسخ به سوالات می دادم و صحبت می کردمف یک نفر از جوان های وابسته به گروه های چپ از من پرسید: شما در مقابل فلان قضیه چه دفاعی دارید؟ گفتم بنده دفاعی ندارم، من هجومی دارم! انقلاب اسلامی در موضع دفاعی قرار ندارد . اگر ما موضع دفاعی داشتیم ، تا حالا کارمان ساخته شده بود ؛ موضع انقلاب اسلامی موضع هجومی است.

دو آسیب بزرگ متوجّه محیط‌های جوان بوده که این دو آسیب یکی انفعال است، یکی انحراف است. انفعال یعنی احساس دست‌بسته بودن، بی‌فایده بودن، ناامیدی در مقابل حوادث سخت، که این با آن توصیه‌ی قبلی برطرف میشود؛ یعنی معنویّت که تقویت شد، انفعال مطلقاً به وجود نخواهد آمد. انحراف -انحراف فکری، انحراف در مبانی معرفتی- با این توصیه (تقویت مبانی معرفتی) برطرف میشود. ببینید ما در اوایل انقلاب جوانهایی را داشتیم که اینها مردمان مسلمانی بودند و برای اسلام وارد میدان شده بودند امّا چون مبانی معرفتی‌شان ضعیف بود، پایه‌های معرفتی‌شان محکم نبود -حالا به هر دلیلی محکم نبود- اینها جذب گروه‌های التقاطی شدند و از یک جوان مؤمن سالمِ اسلام‌طلب و مؤمن تبدیل شدند به کسانی که بر روی هم‌میهن خودشان اسلحه کشیدند، جوان را، پیر را، کاسب بازاری را هدف قرار دادند و آماج حمله‌ی خودشان قرار دادند و آن فجایع را، آن جنایات را به وجود آوردند؛ به خاطر ضعف مبانی معرفتی جذب آن گروه‌های ناسالم شدند و به این راه‌ها کشانده شدند؛ آخر هم سر از زیر پرچم صدّام درآوردند؛ یعنی آخرش هم کارشان به اینجا رسید؛ منشأ همه‌ی این ها همان عدم استقرار فکری بود. کسان دیگری در همان زمان بودند -ما می‌شناختیم افراد را، بنده قبل از انقلاب با خیلی از این افراد آشنا بودم در همین مجموعه‌های گروهی و مانند اینها- که قرص و محکم ایستادند؛ چون مبانی فکری‌شان درست بود، با کتابهای شهید مطهّری مرتبط بودند، با تفکّرات علّامه طباطبائی آشنا بودند، با حرفهای مرحوم شهید صدر آشنا بودند، مبانی فکری و معرفتی‌شان محکم بود، [لذا] قرص و محکم ایستادند؛ بعضی هم مبانی معرفتی‌شان ضعیف بود و متأسّفانه رفتند. یا بعدها در اوایل انقلاب کسانی کارهای انقلابی کردند و بعد از مدّتها جزو پشیمانها شدند -جمع پشیمانها- که یکی از مسائل انقلاب ما عبارت از همین مسائل حضرات پشیمان است که یک روز انقلابی بودند و بعد، از انقلابی‌ بودن پشیمان شدند.